Bir zamanlar böyle bir şarkı vardı değil mi? O zamanlar özlemlerimiz olsa da bugün ki kadar derinden acıtmıyordu insanın içini. Bugün bakıyorum da ''bana kalsa büyümezdim, belki ondan burukluğum'' sözleri ne kadar da beni anlatıyormuş. Hoş mükemmel bir çocukluğumun olduğu söylenemez de, büyüdükçe hayat daha çok yoruyormuş insanı, daha iyi anlıyorum...
Cuma bugün ya, bugün huzurlu zamanların başlangıcı ya.... Oysa ben vasati 40 çöp kalmış aklımla, boş bir KAV kibrit kutusu gibi hissediyorum kendimi. Nasıl mı oluyor?
bilmiyorum... Aklıma emri verdim istemeden, şimdi o hislerimi yönlendirip, böyle bir ruh haline soktu beni. Sonra anladım ki, ben bu hayatta hep bardağın boş tarafını görmeye alışmışım, elimde değilmiş...
Bazen çook sıkılıyorum kendimden, çoookk... lütfen siz de sıkılın arada benden, kendimi haksız çıkartmayayım...
geldim,
gördüm,
beğendim,
almadım gitti dünyanın tadını...
gereksiz adam
