Bence hayat, devamı gelmeyen bir cümle.
Hangi sokakta kaybettiği meçhul, bir imkânsız umut; ha babam
bir koşturmaca, bir takip…
Aslında kimse bilmiyor gerçeği, 30 yıl önce kapatılmış tavan
arası o tozlu sandığı açmak kimsenin aklına gelmiyor, ne iyi…
‘’Özlemek’’ denen şeyin, ölümden daha acı olduğu zamanlar da
olmuştur, herkes için. Ah bu rüyalar yok mu, özlemeye benzin taşıyor.
Neyse ne, çok da umulmadık bir macera bu; bir gün başlayan
ve bir ömür süren.
Güne güzel başlama, hatta hayata güzel bakma teknikleri
veren bütün kitaplar, hayatın en can alıcı noktalarında bir çırpıda sığlaşıyor.
Dönüp dolaşıp ilk günkü heyecanını yaşıyorsun acının, bu da iyi, ne de olsa acı
olgunlaştırıyor her şeyi, kendisi hariç.
Gece 03:00 suları,
Yağması muhtemel yağmur hoşluğu, ‘’özlemek’’ denen şeyin
yanında…
Ve kim bilir kaç umutlu aşk var akdeniz’ de…
cem
