19 Temmuz 2012

YALNIZLIĞIMA SARILIP YAŞAMAYA DEVAM

Şimdi ne desem yanlış anlaşılır belki, belki de umrunda olmaz kimsenin, kimsenin umrunda olmam. Velhasıl, arada kalbimin üstüne oturan yerli yersiz bi acı ve pratikte her zaman benle olan ama teoride olmayan yalnızlığıma alışmaya çalışıyorum bu yeni durumda. Belki önce ki zamanlardan daha sağlam duruyorum, belki...

Biraz bedenimden habersizmişim gibi yaşıyorum; adım atıyorum, biraz farkında olmadan, karadeniz' in maviye çalan rengine dalıyorum, insanlar gelip geçiyor yanımdan güle oynaya kenara çekiliyorum. yol veriyorum mutluluklarına ya da mutluluklarıma. Biraz burnumun direği sızlıyor da ağlamıyorum, hapşıramayan adam gibi kalakalıyorum, gözlerim de sırf ondan yaşarıyor.

Bu sefer "çaresizlik" hissiyle saldırmıyorum sağa sola, eski görüştüklerimi aramıyorum hatta aradıklarımı bile aramaktan vazgeçtim. Sanal dünyanın kirli kapılarını da aralamıyorum, sadece sağlam dostlarımla konuşuyorum ve yalnız yaşamanın eğlencesini keşfetmeye çalışıyorum. Sonra biliyorum kimsenin umrunda değilim hatta umursadıklarımın dahi umrunda değilim ama bu sefer bu da koymuyor, hatta bunu bile umursamıyorum. Ben çok gidenler gördüm, gitmeye çalışanlar gördüm, geri dönenler. Hatta çok gittim, çok gitmeye çalıştım....Son kez sigarayı bıraktığım zamanda ki gibi her şey ya da yazın ortasında grip olmuşum gibi ve hüznüm var biraz, geçeceğine adım gibi emin olduğum bi hüznüm. Neticede kimsenin kendisinden kıymetli olmadığını bilir ya insan. Aksi durum aşktır zaten, ki var olan buyursun gelsin.
Sonuç mu; 


Bugünler geçecek ve gelecekte dönüp bugünlere baktığımda biraz tebessüm edeceğim, sonra sana teşekkür edeceğim içimden ve yalnızlığıma sarılıp yaşamaya devam edeceğim. 


cem ben, yalnız