Hayatın bütün getirilerinden kendimi soyutlamak için çıktım ben bu yola aslında. Biliyordum bu yol geçmiş zamanda gittiğim yoldu, ama bilmiyordum aynı yolun bu kadar acı vereceğini, eskisinden daha efkarlı olacağını. Yaşamak gerekiyormuş evet, yaşıyorum şimdi de daha kaç zaman gider bu durum bilinmez..
Bıraktığım gibiymiş herşey demiştim geçmiş zamanın birinde. O zamanlar efkarım tazeymiş, sezemedim bu kadar büyüyeceğini, kocaman olacağını. Şimdi sıradanlaştırmaya çalıştıkça hayatımı, yaşadıklarımı daha çok büyüyor karşımda imkansızlarım. Bir tek umudum var elimde, son bir umudum, tam orda bulutların kenarında. Şimdi arada ona bakıp kendimi avutuyorum ama bu ne zamana kadar devam eder onu da bilmiyorum..
Oysa ne kadar çok şey değişti dünden bugüne (gözden ırak olan gönülden de ırak olur muydu? yine cevap versene). Ben çok büyüttüm içimdekileri, baştada söyledim kocaman yaptım ama dünden daha az dayanıklıyım, gücümü yitirdim. Şimdi ya da birazdan telefonum çalacak, sen arayacaksın. Ve sonra batarya zayıf yazısı çıkacak. Bu aralar bana benzedi bu telefon, durmadan şarj olmak istiyor... Sahi telefonun şarj makinesi burda da benim şarj makinem nerde?
gereksiz yazar/15.04.2009
