Çok tanıdık bu kelimeler, noktalama işaretleri....
Ay ışığı, hatta dolunay ışığı kadar manalı yüzyılların efendisi yalnızlık, yalnızlığım.
Ve biraz daha cılız hayat karşısında bedenim.
Korkuyorum, soyunamıyor hayat uzuvlarının karşısında aklım.
Yalnızım, Dur dağı diye sesleniyor Erkan Oğur efendime dost.
Ağlıyorum, da, yaşım yok gözümde, yüreğimde...
Geçmiş zamanlar geliyor aklıma, çok geçmemiş zamanlar.
Odalarda çınlıyor adın, sahte adın.
Ay ışığı, hatta dolunay ışığı vuruyor odamın duvarlarına
yüzünü resmediyorum yalnızlığın, ağaç yapraklarının duvardaki gölgesinde.
aşk değil, sadece aşık çıkıyor gölgeden.
Burnumun direği sızlıyor gözyaşımdan.
ha babam bağırıyor anadolu' dan efil efil bam teli.
karanlığıma üflüyor sesini, yalnızlık
hep aynı kelamda irkiliyor bakışlarım.
Korkuyorum,
efendim: korkuyorum asaletinden.
yüzünü resmediyorum odamın duvarına,
uykusuz...
acıdan geçtim güzelleştim
( bir meral oğuz gider ama bir başka meral oğuz gelmez, ne acı. Allah rahmet etsin. )
