Şehrin karanlık noktasından bi keşiş fırladı soluk soluğa, kan ter ve ağzında titrek bi kelime;
ölüüüyooorrr, ölüüüyoorr.
Bakışlarında korku, üstü başı çamur,
ölüyooorr, ölüyoorr
Karanlığında kaybolmuş gibi aklı. Ve olduğu yerde, ayak diretmeden teslim olmuş yaradana. Ama,
ölüyooor, ölüyoor
ve bakışlarında hala korku,
ölüüüyoooor ölüüüyooor
ve son ses;
umut...
cem ben, umudunu öldürdü.