29 Nisan 2013

GÖLGE İNSAN

Renkli bi şehrin gölge insanı. Yüzsüz, gözsüz, duygusuz... Yüreği ağzında, eli kulağında, gözü kapıda. Ha geldi ha gelecek beklediği hayatlar ya işte o yalan...

Çimleri sararmış, çiçekleri solmuş bahçeli evin gölge sakini.

Şehir ne kadar aydınlık bu sabah, herkes gül yüzlü, herkes neşeli; kahkahalar, çığlıklar, mutluluklar efem. Karşı tepeden çekilebilecek en güzel fotoğraf bu ama bensiz, ne mutlu... 

Her cümle birbirinden bağımsız olmalı, her cümlede biraz daha karanlığa gömülmeli bu akıl. Uğraşıyorum, çalışıyorum, didiniyorum. Ne olur uzatma elini...  

Dün gece rüyamda;
hep uyudum, hep uyandım, hep algılamaya çalıştım, hep utandım, hep dışlandım..
 Dün gece uyandığımda;
hep üzüldüm, hep hüzünlendim, hep sayıkladım,  
sayıklamalar muamma.
....

Renkli bi şehrin, yüzsüz, gözsüz, duygusuz, gölge sakini umudunu kaybetmiş.

cem ben, gölge insan