Dün karanlık cümleler çaldı kapımı
Ağrısız bir baş dönmesi,
gri bir hayal gibiydi yollar.
En güzeli bile anlamını yitirdi sabahların
Biteviye kargaşanın, bitmeyen çekişmelerinde sürüklenir gibi.
Tekerleme misali, iç geçişleri olağan ve yolundaydı.
Yollar bir önceki cümleye bağlanma çabasında,
kaygan
ve sarsıntılıydı.
Yollar hayata sıkı sıkı bağlanmış ruhların paspasıydı.
Yollar...
Pespaye bir güneş sarmıştı etrafı
Karanlık kelimeleri daha da parlatıyordu
biraz kaypak,
biraz mecaziydi hayat.
Dün herkes biraz daha kalabalıktı ruhumda
Ve sıradan,
ve uzak
Dün karanlık cümleler
- belkide son kez-
çaldı kapımı.
cem
